Prisja të takoja një “njeri-ngrënës” të frikshëm, por kur e pashë, kuptova se ishte një kafshë e pambrojtur, më e frikësuar nga unë sesa unë. Ai moment ngjalli kuriozitetin tim dhe vendosa të mësoj më shumë rreth peshkaqenëve. Kam udhëtuar në ishullin e Guadalupe në brigjet e Paqësorit të Meksikës për të parë peshkaqenë të mëdhenj të bardhë, dhe mora me vete një aparat fotografik të vogël me pikë dhe xhirime. Kur arrita të fotografoja një peshkaqen të shkëlqyeshëm të bardhë, kuptova se kamera ishte më shumë se një mjet, ishte një mjet për të arritur qëllimin tim për të takuar peshkaqenë.
Filmat kanë zvogëluar peshkaqenë në një ose dy përshkrime për shumë njerëz: ato janë të tmerrshme dhe të pangopshme. Çfarë mësoni nga të qenit me ta dhe pse i mbroni ata?
Që në moshë shumë të re kam ëndërruar të isha zhytës sepse prindërit e mi ishin zhytës. Ndërsa nëna ime vdiq kur isha vetëm një vjeç, babai im tregonte për mua aventurat e tij me peshkaqenë. Ai tha se ishin të këqij. Kur isha shtatë vjeç, pashë filmin Nofulla, Dhe unë u tërhoqa nga personazhi Matt Hooper, shkencëtari. Në fund, kur peshkaqeni shkatërron varkën, Hooper futet në një kafaz, peshkaqeni e thyen atë dhe të gjithë supozojnë se ai duhet të ishte ngrënë, por në fund të fundit, ai mbijeton. Shpejt pasi pamë filmin, shkuam në një plazh në Tuxpan, në shtetin Meksikan Lindor të Veracruz. Babai im bleu një peshkaqen pak të vdekur nga një peshkatar, dhe unë luajta me të në plazh me vëllezërit e mi. Këto momente çuan në dashurinë time për peshkaqenë. Për mua, të jetosh përkrah kafshëve është hapësira ime e sigurt. Thenshtë atëherë që ndihem i qetë, kur jam vërtet vetë. Ndjehem i lirë, i qetë.
Wired ka mbuluar se si mbingarkesa ka arritur në detet e thella, duke kërcënuar rrezet dhe peshkaqenë. Në 20 vitet e takimeve tuaja me këto krijesa, a keni parë ndryshime në popullsinë e tyre, dhe si është të dëshmoni ndikimin e dorës së parë në oqeanet tona?
Kam parë dy fenomene. Pa shkuar shumë larg shtëpisë time, afër ishullit të Cozumel, në brigjet e Riviera Maya në Karaibe, kishte edhe një herë më shumë jetë sesa tani. Por unë kam parë edhe vende si Cabo Pulmo, në majë të Baja California, ku 20 vjet më parë nuk kishte pothuajse asnjë peshkaqen, dhe tani ajo po merret me ta. Kur peshkaqenë janë të pranishëm natyrisht, pa dikë që i mbështet popullsinë dhe i ushqen ato, është një shenjë që ekosistemi është i shëndetshëm. Në Cabo Pulmo ata kanë krijuar zona të mbrojtura që janë bërë pika shprese. Nuk ka mjaft nga këto zona, por atje mund të gjesh të gjithë zinxhirin ushqimor, nga peshkaqenë deri tek plankton më i vogël. Kur i heq peshkaqenë, i gjithë ekosistemi bëhet i pabalancuar.
Kohët e fundit, kam parë gjithnjë e më shumë koral të vdekur dhe të zbardhur, dhe është shumë e trishtueshme.
Si duket kjo?
